FOTONIEUWS

Honi - Herdenking oorlogsslachtoffers Nederlands-Indië 1942-1949 - de Grevelingen - 15 augustus 2024

>>Op mobieltje menu met jaartallen omhoog schuiven
- toestel kantelen om de knoppen rechtsonder de foto's te zien<<
+ filmverslag verderop    + 17/8/2024 Indische middag in De Grevelingen

Bij het Honi-monument in de tuin van de Grevelingen aan de Rijnstraat vond op donderdag 15 augustus (de dag van de capitulatie in Azië in 1945) weer de jaarlijkse Herdenking van de Oorlogsslachtoffers in Nederlands-Indië van '42-'49 en de Bersiap plaats.

Het programma (olv ceremoniemeester Gerard van der Tol) van dit jaar:

muzikaal welkom door het blazersensemble olv Antoine van Wanrooij

welkom door de voorzitter van HONI, Mw. Anneke Schults-Pols, zij sprak over het thema Doorgeven *

het HONI-koor zong twee liederen olv Ton Husson, begeleid door Willem van Weelden op accordeon:
Tuan dan Nyonya, en Gandong é

toespraak van burgemeester Jack Mikkers **

toespraak door Rogier Schults over het dagboek van zijn overgrootvader  ***

optreden van de Bossche krontjonggroep De Boekholt Boys (de 5 neven Jerry, Levi, Joey, Philip en Maurice) - Pulau Ambon

toespraak van Wouter Korsten ( vierde generatie )  ****

muziek Hannah Kromodikoro zang en René Vermaes gitaar
De stilte doorbroken, en Nina Bobo

het HONI-koor met het Indisch Onze Vader

signaal Taptoe, een minuut stilte, het zingen van het Wilhelmus, hijsen van de vlag door bestuurslid Tony Ernst en Wouter Korsten

Cindy Smit voordracht  “Zodra de serpentines scheurden…”
begeleiding: Louis Ter Burg




kranslegging en bloemendefilé  

feestelijke bijeenkomst met eten, dansen en muziek van de Bossche krontjonggroep De Boekholt Boys en van N-Twice 

-------

zie ook de Honi-herdenking van 2011 en van 2012 en van 2013 en van 2015 en van 2016 en van 2017 en van 2018 en van 2019 en van 2020 en van 2021 en van 2022 - en van 2023   


Terugkijken naar de NOS Indië-herdenking in Den Haag kan nog een week op npostart (of andere kanalen), daarna op YT.

info HONI
zie ook Oorlogsherdenkingen 2024
©2024 Gerard Monté

filmverslag van de herdenking


----

+ 17/8/2024 Indische middag in De Grevelingen met de Melati Singers and Dancers 


©2024 Gerard Monté

-----


-----teksten van de toespraken hieronder



* Tekst van de toespraak van de Honi-voorzitter, Anneke Schults-Pols

Doorgeven
Ieder jaar kiezen wij een thema, waarvan wij denken en hopen dat dit de
mensen aan het denken zet.
Dit jaar hebben wij gekozen voor Doorgeven. Het doorgeven van
herinneringen en ervaringen. Door het doorgeven van de verhalen
willen wij de verbinding maken met jongeren tussen het heden en
het verleden. Dit thema is ook landelijk een belangrijk item.
Nu zo langzamerhand een eind komt aan de generatie die uit eigen
oorlogservaringen kan vertellen, zullen wij onze kennis moeten halen
uit verhalen en ervaringen van de generatie die dat niet zelf heeft
meegemaakt.
Je kunt je de vraag stellen “Waarom stil staan bij het verleden als er
op dit moment zoveel in de wereld speelt. Maar de historie mag uit
respect voor allen die voor het vaderland gewerkt en ook slachtoffer
zijn geworden mogen niet vergeten worden. Deze verhalen uit het
verleden in het voormalig Nederlands Indie zijn belangrijk voor deze
historie.
Enkelen onder ons hebben de oorlog nog meegemaakt maar kunnen
dit nog maar kort doorgeven Daarom zal de volgende generatie deze
verhalen levend moeten houden. Wij zijn daarom blij dat vandaag
ook enkele jongeren van de 4 e generatie hun medewerking willen
verlenen aan deze herdenking. Zij zullen het verhaal op hun eigen
wijze overbrengen, in de hoop dat anderen zullen volgen.
In het verleden werd Het Indisch Zwijgen ons opgelegd. Er was in
Nederland geen bereidheid om te luisteren naar de verhalen die
werden meegebracht uit Indonesie. Men werd behandeld als
tweederangsburgers, De Indo’s kregen het stempel van mensen met
onaangepast gedrag, domme mensen die hun mond moesten
houden. De Molukkers werden weggestopt in opvangkampen.

Het is belangrijk dat de jeugd kennis neemt van deze historie.
Gelukkig komt er steeds meer aandacht voor in het onderwijs. Uit
eigen ervaringen weet ik dat de jeugd heel geinteresseerd is in deze
historie. Een oproep aan u allen “Vertel uw verhaal” nu het nog kan
En niet alleen de verhalen met alle ellende uit de oorlog, maar ook de
mooie herinneringen : het land, de prachtige natuur, de cultuur met
haar geheimzinnigheden, de creativiteit van de mensen, de vrijheid
en de onbezorgdheid en niet te vergeten de bamichinees! Die net
zoals de ijscoman hier in Holland langs de huizen kwam.
Het luisteren naar elkaars verhalen, die van hun ouders, grootouders
en hierover een debat aangaan .
Alle verhalen mogen verteld worden. Er zijn ook verhalen die veel
dicussie oproepen. Niet wegstoppen van de verhalen van de andere
partij, waaronder ook veel slachtoffers gevallen zijn. Het open staan
hiervoor en het gesprek blijven voeren, al is dat soms niet makkelijk.

De jongeren moeten het verhaal doorgeven, daarvoor is hun
betrokkenheid en kennis nodig. Hoe kunnen we dat gerealiseerd
krijgen?
Naast mondelinge overlevering vraagt de moderne tijd ook andere
vormen van doorgeven
Het doorgeven via sociale media, digitale media, blogs of video
platforms past in de belevingswereld van jongeren
Educatieve programma’s op scholen , bijwonen van herdenkingen
vormen daarbij een waardevolle aanvulling en stimulans.
Ik ben heel blij dat dit jaar het bestuur erin geslaagd is om hier op
onze herdenking en aantal jongeren te laten spreken.

Ik eindig met een gedicht van Frederiek Spigt dat bij mij herinneringen
oproept en waarin ik mijn eigen verhaal herken.

Buigen voor de keizer
Buigen en een beetje snel
Buigen voor de keizer
Buigen op appel
Al staan ze op je handen
En slaan ze met hun koppelriem
Wij zullen buigen, maar niet breken voor dit helse kampregiem
En als je lacht dan krijg je klappen
En als je huilt dan krijg je straf
En als je hoopt op iets te eten, krijg je koude stijfselpap

En ikzelf voeg hier nog iets aan toe:
Ik hoef niet meer te buigen, ik word niet meer geslagen, ik mag
lachen en huilen en ik krijg genoeg te eten. Ik ben dankbaar dat ik
leef in vrijheid
Ik wens u een mooie herdenking.

(c) Anneke Schults-Pols    2024

-----



** Tekst van de toespraak van burgemeester Jack Mikkers

Geachte aanwezigen,
Samen met zoveel nazaten en betrokkenen bijeen. Samen – in dit jaar van 80 jaar vrijheid in ’s-Hertogenbosch - deze historische dag gedenken én vieren. Inmiddels 79 jaar ná het einde van de Tweede Wereldoorlog in Zuidoost-Azië, met daarna de langdurige onafhankelijkheidsstrijd. 80 jaar vrijheid zal daarom niet alleen 2024, maar ook 2025 beslaan. Ook in ’s-Hertogenbosch.

Vandaag staan we hier samen stil rond de jaarlijkse Indiëherdenking; een moment van reflectie, eerbetoon en dit jaar – heel passend – met als thema ‘doorgeven’. Ik vind het een krachtig thema dat diepgeworteld is in onze geschiedenis en onze collectieve herinnering. Het is een thema dat veel zegt over het verleden, maar ook over het heden en de toekomst. Het herinnert ons eraan dat u allen dragers zijn van verhalen, van waarden en van lessen die we met z’n allen van generatie op generatie doorgeven.

Deze Indiëherdenking roept beelden op van moed, opoffering en veerkracht. Het herinnert ons aan de tijd van de Japanse bezetting en de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië. Het was een periode van immense strijd en ontbering, waarin velen hun leven gaven voor de vrijheid. Vandaag eren we diegenen die hun leven hebben gegeven en de overlevenden die hun verhaal hebben gedeeld. Doorgeven betekent dat de verhalen van onze voorouders levend houden. Het verrijkt ons – hoe moeilijk soms ook - om te luisteren naar de herinneringen van de overlevenden, hun ervaringen te begrijpen en deze kennis door te geven aan de volgende generaties. Door het vertellen van deze verhalen zorgen we ervoor dat geschiedenis levend blijft en hun verhalen en hun levens voortleven in de harten en geesten van nieuwe generaties, kinderen en kleinkinderen.

Onze geschiedenis is rijk aan verhalen van moed en doorzettingsvermogen. Denk aan de vrouwen en mannen die weerstand boden tegen onderdrukking, die ondanks angst en pijn, de kracht vonden om te vechten voor vrijheid en waardigheid. Denk aan de gezinnen die ondanks de verwoesting van oorlog, opnieuw hun leven hebben opgebouwd en een gemeenschap hebben gevormd die vandaag de dag nog steeds floreert. Het doorgeven van deze verhalen helpen u en mij niet alleen om de offers van het verleden te waarderen, maar ook om onze eigen identiteit te begrijpen. Het vormt een brug tussen generaties, verbindt ons met onze wortels en geeft ons een gevoel van continuïteit en gemeenschap. In een tijd waarin de wereld snel verandert, biedt het een anker, een herinnering aan wie we zijn en waar we vandaan komen.

Het is echter niet genoeg om alleen de verhalen door te geven. We moeten ook de waarden en lessen die uit deze verhalen voortkomen, in praktijk brengen. Vrijheid, rechtvaardigheid, veerkracht en solidariteit zijn kernwaarden die we moeten koesteren en uitdragen in ons dagelijks leven. Deze waarden zijn niet slechts abstracte begrippen; ze zijn levende principes die ons leiden in onze interacties met anderen en in onze beslissingen als individuen en als samenleving. Doorgeven betekent ook dat we leren van het verleden om een betere toekomst te bouwen. De verschrikkingen van oorlog en onderdrukking herinneren ons aan de kostbaarheid van vrede en vrijheid. Ze inspireren ons om te strijden tegen onrecht en om te werken aan een wereld waarin iedereen in waardigheid kan leven. Het is onze verantwoordelijkheid om te zorgen dat de fouten van het verleden niet worden herhaald en om te streven naar een rechtvaardigere en vreedzamere wereld.

Vandaag staan we hier niet alleen om te herdenken, maar ook om te vieren. We vieren de veerkracht van de menselijke geest, de kracht van gemeenschap en de voortdurende strijd voor vrijheid en rechtvaardigheid. We vieren de verhalen die ons verbinden en de waarden die ons leiden. En bovenal vieren we de hoop en de belofte van een betere toekomst. Dat willen we met 80 jaar vrijheid in ’s-Hertogenbosch en dat willen we ook graag met u gezamenlijk.

Laat ons vandaag, terwijl we de slachtoffers en overlevenden van de Japanse bezetting en de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië eren, ook beloven dat we verhalen zullen blijven doorgeven. Laat ons de waarden die zij hebben koesteren en doorgeven aan volgende generaties. Omdat we leven in een wereld waarin we met elkaar heel hard moeten werken om de lessen van het verleden om te zetten in acties voor de toekomst. Ik gun ons allen die onophoudelijke energie.

Dank u wel.

(c) burgemeester Jacques Mikkers 2024

-----



*** de tekst van Rogier Schults

Goedemiddag Dames en Heren ( alle bezoekers van deze herdenking)
Mijn naam is Rogier Schults en ik behoor tot de 4e generatie. Ik sta hier vandaag omdat ik
vind dat de verhalen uit de periode 1942-1949 nooit mogen worden vergeten. Ik ga u een
stuk voorlezen uit het dagboek van mij overgrootvader. Ik heb gekozen voor een passage
waarin de bevrijding beschreven wordt. Dit omdat ik de boodschap hoe belangrijk vrijheid is
belangrijk vind.
Eerst licht ik even kort toe wie mijn overgrootvader is.
Zijn naam was Sjef Pols. Toen hij 86 jaar was heeft hij zijn levensverhaal met de hand
opgeschreven, waaronder zijn ervaringen in het voormalig Nederlands-Indie tijdens de
bezetting.
Hij was toendertijd een KNIL-militair en tijdens de bezetting krijgsgevangene van de
Japanners. Van de Japanners moest hij als dwangarbeider werken aan de Pakanbaruspoorweg
in Sumatra. Deze spoorlijn zou Japanse troepen en materialen moeten vervoeren. De
leefomstandigheden waren erbarmelijk. Slechte voeding, mishandeling en tropische ziekten
zoals malaria, cholera, dysenterie, gebrek aan medische zorg en uitputting kostten aan velen
het leven. De Pakanbaruspoorweg is een symbool geworden van de gruwelen van de
Japanse bezetting en de offers van de dwangarbeiders.

Ik zal nu een passage uit zijn dagboek voorlezen:

Als 86-jarige wil ik het beschrijven zoals ik het heb meegemaakt en aan den lijve heb
ondervonden. Het is geen opgewekt schrijven, maar wel een schrijven van ware
gebeurtenissen.
Na een aantal jaren van geluk in Bandung samen met mijn vrouw en ons kleine dochtertje
kwam er een bruut einde aan dit geluk door het uitbreken van de oorlog.
Bij het uitbreken van de oorlog bevond ons leger en het militair gezag zich in een armzalige
toestand. Tegen het machtige Japanse leger met modern uitgerust materiaal, zowel op zee
ter land als in de lucht werd het al snel een verloren eindstrijd. Er werd door legerleiding en
staf besloten tot een algehele capitulatie en hiermee werd het doodvonnis van duizenden
krijgsgevangenen getekend.
Binnen 24 uur moesten wij ons bij de japanners melden hoogstens met wat kleren en een
koffer. Vrouw en kinderen moest je achterlaten, en dan te weten dat ook zij waren
overgeleverd aan de vijand. Dat afscheid ging met veel verdriet en tranen gepaard, ineens
alles weg met de gedachte “Hoe moet dit alles aflopen, hoe zal het verder gaan?

De soldaten begonnen met alles van je af te pakken: horloges, ringen, sieraden etc. Ook
moest je steeds voor hen diep buigen. Dit alles ging gepaard met schreeuwen en slaan onder
hoongelach. Zo werden wij als honden behandeld.
De heren van de plantages en bedrijfsleven hadden nog een stille hoop dat zij gespaard
bleven, maar ook zij moesten hun paspoort inleveren en werden geïnterneerd.
Ook moesten na een tijdje de vrouwen en kinderen zich melden, alles afgeven en ook zij
waren gedoemd om te buigen en te bukken voor de Japanners en de vernederingen te
ondergaan. Zo hadden de Jappen alles op touw gezet en hadden zij niets meer te vrezen van
de Hollanders en was de hele zaak voor hun een vertoning van macht en wellust en werden
wij beschouwd als slaven voor hun werk.

Op een dag werd bepaald dat wij naar Sumatra zouden worden overgebracht. In colonne
werden wij naar het station gebracht en rug aan rug in een goederwagen gestopt. Zonder
eten of drinken vertrokken wij richting Batavia. Daar lag een boot klaar voor onze overtocht.
Na wat water en voeding gekregen te hebben werden wij in de ruimtes geladen. De reis zou
5 dagen duren. Velen van ons kregen last van buikloop en zeeziekte en konden dan niet
meer op tijd de wc bereiken. De ondraaglijke stank en warmte zorgden voor nog meer
zieken. Je lag als beesten te wachten op het einde van deze onmenselijke reis. Als je je maar
enigszins verzette werd je afgeranseld.
Na twee dagen werden wij weer op vrachtwagens geladen. Rug aan rug elkaar steunen om
niet van de wagen af te vallen. Zo kwamen wij uiteindelijk in het kamp terecht. Een kamp
met bamboe bedekt met atap, takken van klapperbomen als bescherming tegen de regen.
Vaak begreep je niet dat een mens zoveel kan doorstaan, zowel lichamelijk als geestelijk en
ik moet u vertellen dat ik toen God verzocht heb om ons maar te laten sterven met een
onmiddellijke dood.
Maar het gebed werd niet verhoord en wij moesten met slagen en schoppen ons
kampement in orde maken en daarna begon het werk aan de spoorweg. Van s morgens 7 tot
s avonds 5 uur in de gloeiende zon. Het eten bestond uit tapioca pap . s middags en s avonds
een schep rijst met bladeren groen en gemalen darmen . Na een paar maanden begon de
honger te knagen en kregen de mensen berrie berrie en buikdysentrie. Medicijnen
ontbraken met gevolg dat er steeds meer mensen stierven.
En zo ging het dag na dag , maand na maand ,jaar na jaar. En daar in de oerwouden van
Sumatra had je geen benul van wat erbuiten gebeurde. Maar het werk aan de spoorweg
moest doorgaan. Op sommige plaatsen in het oerwoud eiste de malaria zijn tol. Als je
gestoken werd kreeg je hoge koortsen met de dood als gevolg. Van de Japanners kreeg je
geen medicijnen maar als je de schil van een kinineboom kon eten raakte je de malaria weer
kwijt. Ook levende dieren uit het oerwoud zoals ratten, slangen, vissen werden stiekem mee
naar het kamp genomen en opgegeten.

Steeds meer doden waren het gevolg van dysenterie en ook waren er onder ons die er zelf
een eind aan maakten. Op zondag had je een rustdag, je lag dan op je brits elkaar aan te
kijken met de wanhoop in je ogen en denkende “Hoe lang zal het nog duren ????
pauze
Bevrijding:
Naarmate de Jappen meer verlies gingen lijden tegen de Amerikanen, hoe meer wij het
moesten ontgelden. Onze kracht was bijna ten einde . Menig lotgenoot vond zijn dood in de
latrines. Dat waren onze wc’s gemaakt van bamboebruggen over een grote kuil met in het
midden een opening van een halve meter waar je dan boven moest gaan zitten en zo je
behoefte moest doen. Als je je evenwicht verloor dan viel je in de kuil en kon je niet meer
oprichten doordat je geen kracht meer had, dan betenkende dat ”een onherroepelijke dood
tussen de maaientroep.” Als ik er nu nog aan denk dan word ik er beroerd van. Ik ben zelf
goed door de gevangenschap heen gerold. Wel vaak geslagen maar ik was vanaf het begin al
bij de sterken te noemen, en niet vlug opgeven. Dat was mijn geluk.
En toen kwam het ogenblik nabij dat er een einde kwam aan onze gevangenschap. Wij
wisten allen van niets tot op een morgen wij geen Jappen hoorden brullen om aan te treden
voor ons werk aan de spoorweg. Een majoor van ons leger kwam de barakken in en deelde
ons mee dat de oorlog afgelopen was en wij weer vrij waren. Zoals u zult begrijpen was dat
voor ons niet te geloven. Wij vlogen elkaar van blijdschap om de hals en dansten en
sprongen van plezier. Wij konden het niet geloven. Het vreemdste van alles was dat er geen
Japanner meer te zien was, alleen onze bondgenoten de Brits Indische soldaten de Gurka’s .
De Japanners waren allen gevlucht in de oerwouden, en zodoende konden wij ze niet
afmaken als vergelding voor wat zij ons hadden aangedaan.
Het gevoel om weer mens te mogen zijn, de vrijheid in het kamp, niet meer naar de
spoorweg in de gloeiende zon, geen vernedering meer met schoppen en slaan , geen
hongerlijden, niet meer buigen en bukken en weer het gevoel terugkrijgen dat je mens bent
en verlost bent van de Jappen, die ons jarenlang hadden afgebeuld en aan ons lot hadden
overgelaten.
Het ogenblik van vrijheid dat wij allen aangetreden stonden! Dat de vlag werd gehesen! en
wij het Wilhelmus zongen. Nog dezelfde dag kwamen de voedseldroppings, en het gevoel
om weer normaal eten te krijgen is niet te beschrijven.
Helaas vielen er de eerste dagen nog doden te betreuren, omdat sommigen te veel aten en
de darmen het niet konden verdragen. En dat was heel erg; eerst je vrijheid , en dan te
moeten sterven door je eigen schuld.
Het leven ging verder en de tijd was gekomen dat wij allen terug konden keren naar onze
gezinnen, waarvan je niet wist waar ze zaten en of zij nog leefden. Van onze bondgenoten
kregen wij alles wat wij nodig hadden aan kleding en kon je het laatste stukje rijstzakstof wat
je nog om je middel had om je geslacht te bedekken, wegwerpen.

Daarna begon ons transport met legervliegtuigen van Sumatra naar Java. Nooit zal ik de dag
vergeten dat ik in het vliegtuig kon stappen en de plaats kon verlaten die jarenlang een hel
voor mij geweest was. Ook moest ik tijdens mijn vlucht denken aan de kameraden die daar
lagen begraven en hun leven hadden verloren door de gruwelijkheden van de doden
spoorweg van Sumatra.
Na 3 uur vliegen werd je met bussen naar de kampen gebracht, waar je je vrouw en kind in
je armen kon sluiten. Met een blijdschap en vreugde die in geen 1000 woorden te
beschrijven zijn en waardoor je van aandoening geen woord kon uitbrengen. Je vrouw en
kind in je armen sluiten zonder een woord te kunnen uitbrengen. Na 5 minuten weer bij te
komen en te beseffen dat het geen droom is. Ja dan val je op dat ogenblik toch wel even
samen op je knieën, een kruisteken te maken en God te danken voor het weerzien met
elkaar.

-

Door deze vernederingen en de onmacht tijdens de gevangenschap is bij velen een haat
tegen de Japanners ontstaan.
Mijn overgrootvader sprak er wel eens over, maar naast de afkeer van de Japanners, gaf hij
de Nederlandse regering de schuld. 's Nachts had hij nachtmerries, hij wilde nooit naar
Indonesië terug.
In vele families heeft deze periode grote wonden achtergelaten, en velen hebben er
trauma’s van overgehouden.
U kunt zich afvragen: Moeten deze verhalen nog worden verteld? Het is al zo lang geleden
en wat verandert erdoor?
Uit respect wat er in deze periode gebeurd is, ‘voor de vele slachtoffers die gevallen zijn in
deze periode, ook die tijdens de Bersiap en daarna in de strijd voor de onafhankelijkheid,
mag dit nooit vergeten worden.
Daarom sta ik hier als jongere om het verhaal van mijn overgrootvader te vertellen, in de
hoop dat onze generatie nooit meer een oorlog hoeft mee te maken.

(c) 2024 Rogier Schults

-----



**** de tekst van Wouter Korsten

Ik ben Wouter Korsten.
Mijn overgrootvader heeft heel lang met zijn familie in het voormalig
Nederlands Indië gewoond.
Hij was een Indo, zijn moeder een Nederlander en zijn vader een Indische.

Hij werkte mee als architect aan een groot stuwmeer in Solo.
Door zijn kennis van waterbouw heeft hij de welvaart van de bevolking
kunnen verbeteren.

In het begin van de Japanse bezetting hoefde hij niet in het kamp, omdat
de Japanners zijn technische kennis nodig hadden.

Hij verzette zich tegen de Japanse oorlogsindustrie en dus werd hij
alsnog opgepakt en dood gemarteld.

Zijn zoon Edje werd als 12 jarige jongen in een jeugdkamp geplaatst.
In dit kamp moest hij helpen met lijken vervoeren. Mijn overgrootvader
heeft het kampleven overleefd.
Hij meldde zich als KNIL-militair.
Hij was toen 18 jaar.

Ik heb hier zijn zakmes!
Dit mesje heeft hem steun geboden in het kamp.
Hij wist soms stiekem in de opslag te komen.
Hij sleep met dit mes een stokje scherp en wist dan heel kleine gaatjes in
de suikerzak te prikken.
Zo snoepten ze stiekem van het suiker zonder dat iemand dit doorhad!
Mijn vader heeft dit mes later van hem gekregen.

Graag wil ik tot slot een gedicht voordragen:

Het is lang geleden maar nog steeds niet vergeten.
Dat er zoveel mensen in de kampen daar hebben gezeten.
Er zit nog altijd veel verdriet.
Nabestaanden vergeten dit niet.
Het verleden van onze families moeten we af en toe weer toe laten.
En daarom wil ik hier graag met u over praten.
De pijn slijt maar restjes blijven soms toch bestaan.
Daarom denken we vandaag aan de mensen die toen zijn heengegaan.

Dank u wel…

(c) 2024 Wouter Korsten

-----

-------------

zie evt ook de bijeenkomsten van SING - Sobats (=vrienden) Indisch Nederlandse Gemeenschap
in de voormalige wederkomstkerk